De Vliegeraar

Een indrukwekkend boek.
Ik kreeg een tijdje geleden het boek De Vliegeraar, geschreven door Khaled Housseini, cadeau. Dat ben ik vorige week gaan lezen. Het maakte diepe indruk op mij. Het is een fictief verhaal tegen de achtergrond van de recente Afghaanse geschiedenis, beginnend voordat de Russen Afghanistan binnenvielen en eindigend na de aanslag op de Twin Towers. Hoewel het fictie is begin je na de eerste bladzijden al te denken dat het volstrekt autobiografisch is. Realistisch maar toch op een bepaalde manier ingehouden en beschaafd. Geweldig goed geschreven.

Het maakt iets duidelijk over de Islam.
Amir, de hoofdpersoon, begint te schrijven over het vredige Afghanistan tijdens de monarchie. Zijn vader is een onafhankelijke figuur die zo zijn eigen gedachten over de godsdienst heeft. Hij is moslim maar vertelt zijn zoon niet te luisteren naar de koranleraars. Hij noemt ze onwetende en achterlijke figuren en zegt dat het leven in het land onleefbaar zal worden wanneer deze ezels het voor het zeggen zouden krijgen. Als later de Taliban de macht grijpen dan blijken de woorden van Amir's vader profetisch te zijn. Het werd onleefbaar en ze vluchtten naar Amerika.

De vader van Amir was een moslim maar stoorde zich niet aan de Sharia. Zijn definitie van zonde is eenvoudig en effectief: Er is maar één zonde en dat is diefstal en alle andere zonden zijn daar een variant op. Je doodt iemand en daarmee beroof je iemand van het leven en de familie ontneem je een familielid. Je gaat er met iemands vrouw vandoor, daarmee beroof je haar van haar eer en haar echtgenoot van een vrouw. Op dat principe kan je eindeloos voortborduren. Alle zonde is diefstal.
Hoewel Amir's vader geen model moslim is (hij is niet vies van een glas whiskey en een goede sigaar), is hij een goed mens die anderen royaal helpt en zelfs een weeshuis sticht. Hij wordt algemeen geacht.

Amir keert nog tijdens het Taliban bewind naar Afghanistan terug om een bepaalde persoonlijke missie te vervullen en komt in aanraking met de zwarte kant van de Islam, de sharia. Amir ondergaat een louterend lijden en van een moslim in naam alleen, wordt hij een gelovig moslim, zonder het sharia-fanatisme uiteraard. Zijn bidden tot God is mij als christen qua stijl en inhoud niet vreemd.

Wat werd me dan duidelijk?
Iets wat ik natuurlijk wel wist maar wat ik me nu echt begin te realiseren: er zijn moslims die zich ver houden van de sharia of die de sharia op zijn minst met een korreltje zout nemen. Of het er veel zijn weet ik niet, maar ze zijn er. Ze kunnen ook het slachtoffer van de sharia worden.

Het kwaad in de Islam is de sharia en de fanatieke toepassing ervan. Laten we moslims open en welwillend tegemoet treden maar tegelijkertijd de sharia scherp afwijzen.
Volgens de islamitische leer is de Koran een heilig boek door God gegeven. Laten we dat respecteren en de Koran niet belachelijk maken.
De sharia echter is door mensen geschreven en daardoor dus mensenwerk en kan aan kritiek onderworpen worden. Die kritiek is niet mals. Het is een systeem dat de rechten van andersdenkenden met voeten treedt. Zo'n systeem moet bestreden worden. De Islam moet van de sharia verlost worden, net zoals de Rooms Katholieke kerk van de inquisitie en de brandstapels verlost is.

Goed maar naïef

Sabri Saad El Hamus lijkt mij een oprecht mens.

In het P&W programma van gisteren verscheen de acteur Sabri Saad El Hamus om als moslim zijn afkeer uit te spreken over de moordaanslag in Londen. Hij maakte op mij een oprechte indruk. Hij verklaarde dat het niet zijn Islam was die voor dit soort terreur aansprakelijk is. Zijn afkeer van geweld neem ik volkomen serieus en ik ben blij dat er zulke moslims zijn. 

Oprecht en tragisch.

Het tragische van de positie van El Hamus is dat hij een betrekkelijke eenling is. Er zijn natuurlijk meer moslims die als liberaal en gematigd beschouwd kunnen worden. Één zo'n man is Dr Taj Hargey die in niet mis te verstane bewoordingen zijn afkeer van het religieuze gedram publiceert, zoals artikelen over de boerka en het seksuele misbruik van blanke meisjes door moslimmannen. Hij heeft als iman de huwelijken van niet-moslims met moslima's ingezegend en daarmee ook een taboe doorbroken.

Één zwaluw maakt nog geen zomer (geduld de echte zwaluwen komen nog wel) en mannen als Hargey en El Hamus maken de Islam nog niet meteen tot een vredelievende en geweldloze religie. Er zijn wel zachtaardige stromingen in de Islam, zoals de Soefi beweging en de Ahmadiyya's. Het vervelende is dat deze vredelievende stromingen door de andere richtingen, de Soennieten en de Shiieten, onderdrukt en vervolgd worden. 

Als ik me het goed herinner dan betoogde El Hamus dat de terreur in Londen van een paar geïsoleerde gekken afkomstig is en dat het niets met zijn Islam te maken heeft. Dat is het type uitspraak dat je wel meer van gematigde moslims en islamofielen hoort. Heeft u wel eens een Boeddhist horen zeggen dat een bepaalde terreurdaad niets met zijn Boeddhisme te maken heeft. Waarschijnlijk niet omdat terreur tegen het Westen nooit met Boeddhisme geassocieerd wordt doordat er geen Boeddhistische terreur tegen het Westen bestaat. Hetzelfde geldt voor het  Hindoeïsme.

Laten we er geen doekjes om winden: een attribuut van de Islam is geweld. Een afvallige wordt met de dood bedreigd en dit is geen loos dreigement. Minderheden in Islamitische landen worden vervolgd, in Nigeria, waar die 2 halve garen in Londen vandaan kwamen, gaat de Islamitische Boko Haram ontzettend tegen Christenen tekeer, er zijn in de laatste jaren meer dan 700 kerken verwoest. In Indonesië worden kerken en Christenen aangevallen. In Egypte zijn nu de Kopten het haasje. In Pakistan worden om de haverklap Christenen wegens godslastering aangeklaagd en ter dood veroordeeld. In Iran hebben Christenen veel van de Islam te lijden.

Een historisch feit: grote delen van de nu Islamitische wereld zijn destijds met geweld tot de Islam bekeerd.  Bekering tot de Islam onder bedreiging van geweld komt ook nu nog voor.

Ik geloof dat El Hamus een eerlijk en goedwillend man is, hetzelfde geldt voor Dr Taj Hargey. Ik zeg dit zonder ironie.

De zorg: marktwerking is het probleem

Renske Leijten (SP) en Robin van Linschoten (VVD) raken de kern.
In het programma Pauw en Witteman discussieerden Leijten en Van Linschoten over de fraude in de zorg en hoe die valt te bestrijden. Renske Leijten meent dat de marktwerking de zaak verziekt heeft en Van Linschoten benadrukte de falende beleidsvoering. Hij beweerde dat door de beleidsvoering in de gehele zorgsector aan te pakken er een besparing van tenminste 25% mogelijk is. Renske bestreed dat niet. Deze besparing zou dan uitkomen op 24 miljard euro. Als dat zou lukken dan zijn we meteen van de bezuinigingsellende af.
Renske Leijten wil de marktwerking terugdraaien en Van Linschoten wil die alleen maar verbeteren.

Wie heeft er nu gelijk?
Zoals dat vaak het geval is ligt de waarheid in het midden. We moeten van de marktwerking af en de bedrijfsvoering in de zorgsector moet verbeterd worden.
De marktwerking elimineren en het verbeteren van de bedrijfsvoering houden het volgende in:

• Wij betalen de zorgpremie aan de overheid.
• De verzekeringsmaatschappijen verdwijnen uit de zorgketen. Het gevolg is dat het fraudegevoelige declareren en de geldverslindende bureaucratie geëlimineerd worden en André Rouvoet kan iets beters gaan doen.
• De overheid betaalt de kosten van de gezondheidszorg en zorgt er voor dat er voldoende capaciteit is aan ziekenhuizen, doktoren, verpleegsters en middelen. 
• Ziekenhuizen en andere zorginstellingen werken met een budget. Doktoren en specialisten declareren niet meer maar worden uit het budget betaald.
• De bedrijfsvoering wordt aangepakt door drastisch te snoeien in het niet-medisch management. De ziekenhuizen worden teruggegeven aan de doktoren en verpleegkundigen. Het bestuur van ziekenhuizen moet voornamelijk bestaan uit medici.

Er valt in andere publieke sectoren op soortgelijke wijze ook veel te bezuinigen en te verbeteren, denk aan het onderwijs en de sociale woningbouw.

Sensire, wat nu?

Sensire ontslaat 800 thuiszorgmedewerkers.
De eerste gevolgen van de bezuinigingen in de zorg kondigen zich nu aan. In de Achterhoek worden 800 thuiszorgmedewerkers ontslagen (1200 als men de mensen met een tijdelijk contract meerekent). Sensire verkeert in onzekerheid over de voortzetting van bestaande contracten met gemeenten. Die onzekerheid is het gevolg van het feit dat de gemeenten ook nog niet weten hoe ze precies met die bezuinigingen om moeten gaan. Wie zijn de dupe? De 1200 zorgverleners en de bejaarden en zieken die van hen afhankelijk zijn.

Een kans om de schaalvergroting de nek om te draaien.
De zorg, het onderwijs en de sociale woningbouw zijn opgezadeld met de schaalvergroting-waanzin van de laatste jaren. Daar is niets dan narigheid uit voortgekomen. Denk maar aan Amarantis en de het onzalige project met het schip de Rotterdam waarmee een woningbouwcorporatie de mist is ingegaan.

Onlangs hebben een paar zorgverleners (verpleegkundigen) een buurtzorg georganiseerd op een kleine schaal, dus geen managers, stafafdelingen, grote gebouwen, dure leaseauto's en overige volstrekt overbodige rimram. Deze kleinschalige buurtzorg is succesvol.

De nu ontslagen thuiszorgers zouden het ontslag als een kans moeten zien om zichzelf in kleine zorgclubjes te organiseren. Vervolgens zouden ze met de gemeenten contracten kunnen afsluiten die  binnen de context van de bezuiniging vallen, zonder zich zelf tekort te doen. Ze hoeven immers geen managers en dure gebouwen te betalen. Klanten hebben ze al want dat zijn de bejaarden en zieken die nu in de steek gelaten dreigen te worden.

Ontslagen zorgmedewerkers, sla de handen ineen en laat zien wat je waard bent.

Christenvervolging niet belangrijk?

Voor minister Timmermans is Christenvervolging geen prioriteit.
De christelijke partijen CDA, CU en SGP hebben aan minister Timmermans gevraagd wat hij denkt te doen naar aanleiding van de vele moorden op Christenen door Islamitische extremisten zoals Boko Haram in Nigeria. Wat ik de minister heb horen zeggen is dat er wel meer groepen zijn die vervolgd worden, zoals dissidenten, homo's en activisten. En ook Christenen. Hij ziet geen aanleiding om aan de vervolging van Christenen meer aandacht te geven dan aan de rest. Hij voegde er aan toe dat religieus geweld niet het monopolie van Islamisten is, de Christenen kunnen er ook wat van, hij doelde op het "Verzetsleger van de Heer" van Joseph Kony.

Wat is hier mis aan?
De laatste opmerking vind ik ronduit beledigend. De terroristenbende van de idioot Kony heeft niets met Christendom te maken. Het zogenaamde Verzetsleger van de Heer heeft geen enkele relatie met de leer van zachtmoedigheid van Christus. Er is geen enkele Christelijke kerk of groepering te vinden die in de verste verte ook maar iets met de bende van Kony te maken heeft of er mee sympathiseert. Het is ook geen verschijnsel dat overal in de wereld de kop op steekt.

Laten we nu eens naar het Islamitisch terrorisme kijken. Dat is echt niet zo'n raar en geïsoleerd verschijnsel als de bende van Kony. Er zijn ontelbare radicale imams die geweld en haat prediken en er zijn in de Islamitische wereld hele volksstammen die er achteraan lopen. Er zijn zelfs staten met grote bevolkingsgroepen die een radicaal Islamitische visie hebben met grote invloed op het regeringsbeleid. Denk aan Iran, Saoudi-Arabië, Pakistan, Afghanistan, Indonesië, Somalië, Soedan, de Gaza-strook, Libië, moet ik nog verder gaan? Van de 19 terroristen bij de aanslag op de Twin-towers kwamen er 17 uit Saoudi-Arabië.

Per jaar worden er 150.000 Christenen vermoord, grotendeels door Islamitische daders. Verder worden er jaarlijks vele kerken in de brand gestoken en Christenen uit hun woningen verjaagd. Met alle respect voor homo's die in Islamitische landen op hun tellen moeten passen, is hun lot te vergelijken met dat van de Christenen?

Het CDA, CU en de SGP vertegenwoordigen een aanzienlijke groep Christelijke Nederlanders die met hun vervolgde geloofsgenoten elders in de wereld sympathiseren. Deze sympathie zou toch enigszins in het Nederlandse regeringsbeleid terug te vinden moeten zijn? De Nederlandse regering pretendeert toch er voor ons allemaal te zijn? Waarom dan die denigrerende politieke correctheid van minister Timmermans en de ronduit beledigende opmerking over de Kony bende?

Gekke Henkie

Wanneer houdt het een keer op?
Vanmorgen het bericht dat we het begrotingstekort van de EU moeten aanvullen. Gisteren de nasleep van de Bulgaarse oplichterij. De EU wil ons een half miljard euro laten bijstorten. We zijn door de Bulgaren en andere Europeanen voor 100 miljoen euro opgelicht. De EU wil 500 miljoen van ons hebben. Ok, laten die 100 miljoen hierop in mindering brengen. We betalen 400 miljoen euro en de Bulgaren mogen de resterende 100 miljoen aan de EU betalen.

Draai de kraan dicht.
Stop met het verstrekken van uitkeringen en toelagen aan Europeanen die geen Nederlands paspoort hebben. Wil een Pool of een Bulgaar geld hebben dan vraagt hij het maar aan zijn eigen regering. Stop ook met het verstrekken van uitkeringen en toelagen aan immigranten die hier nog geen 10 jaar wonen. Immigranten die werkloos worden en die hier nog geen 10 jaar wonen moeten weer naar hun eigen land terugkeren. Het is niet redelijk dat wij de werklozen van andere landen opvangen.
Men zou ook andere sociale uitkeringen onder de loep kunnen nemen en daar het criterium van het 10 jaar Nederlands ingezetene zijn hanteren.

Ook in dit geval zijn we de Gekke Henkie.
Een ander voorbeeld is het cliëntelisme, of corruptie zo men wil, tussen Turkse Rotterdamse kiezers en Turkse PvdA gemeentepolitici in die stad. De oorzaak daarvan is dat we immigranten veel te snel kiesrecht verlenen. Men zou hieraan de voorwaarde kunnen verbinden dat men de oorspronkelijke nationaliteit opgeeft en uitsluitend Nederlander wordt. Aanbevelenswaardig zou zijn dat men dan ook een Nederlandse naam aanneemt, zoals de prominente PvdA-er Sander Terphuis. Aan diens loyaliteit jegens Nederland twijfel ik niet.

Is er dan reden om aan de loyaliteit van Turkse Nederlanders te twijfelen?
Op zich natuurlijk niet. Het feit dat iemand van Turkse afkomst is vormt geen enkele reden tot achterdocht of andere negatieve sentimenten. Het is de Turkse regering die alles in het werk stelt om hun landgenoten in Europa onder hun eigen controle te houden en integratie tegen te werken. Premier Erdogan zei over Turken in Duitsland: "Turkse kinderen moeten eerst Turks leren en daarna pas Duits. De verbondenheid met Turkije en de Turkse taal en cultuur moeten in stand blijven." Bovendien pleit hij ervoor dat er Turkse universiteiten en hogescholen in Duitsland komen. Waar het de Turkse regering om gaat is dat Turken in hun tweede vaderland niet assimileren. (Het in Rotterdam gesignaleerde cliëntelisme is daar mogelijk het gevolg van. Het is gedrag dat hier ongepast is maar in Turkije misschien wel heel gewoon).
In 1683 werden de Turken in hun veroveringsdrang gestuit en bij Wenen definitief verslagen. Ze waren al eeuwen bezig geweest om op gewelddadige wijze Europa er onder te krijgen. Het lijkt er een beetje op dat men nu op een andere manier probeert om Europa onder het juk van Turkije te krijgen.

Dit streven van de Turkse regering moeten we tegengaan. Niet door Turken hier te discrimineren of  dwars te zitten maar om ze te vragen om nadrukkelijk voor Nederland te kiezen. Waarom vragen we zoiets niet van een hier wonende Brit of Fransman? Omdat hun regeringen zich niet actief met hen bemoeien en ze belet om hier te integreren. Wat voor de Turkse regering geldt is vergelijkbaar met de houding van de Marokkaanse regering ten opzichte van hun onderdanen in Europa. Iemand die afkomstig is uit een land met totalitaire neigingen en Nederlander wil worden, moet zich duidelijk van die totalitaire politiek distantiëren. Door bijvoorbeeld zijn/haar oude nationaliteit op te geven.

Zijn zorgverzekeraars onmisbaar?

Verschillende motieven voor de vlucht in de marktwerking.
In de jaren 90 vormden de stijgende kosten van de zorg een hoofdpijndossier voor de politici van die tijd. De kostenstijging leek niet te beteugelen. Men nam toen zonder meer aan de de 'markt' het wel beter zou kunnen en de zorgverzekering werd ondergebracht bij verzekeringsmaatschappijen.  Een zijstapje: in één aspect zijn ze succesvol gebleken: door scherp in te kopen is de inkoopprijs van geneesmiddelen gedaald. Dat lijkt een succes en vanuit een financieel oogpunt bekeken is dat ook zo. Er zit echter een medisch nadeel aan. Patienten krijgen vaak in plaats van specifiek voorgeschreven medicijnen een vervangend generiek middel. In sommige gevallen blijkt dat vervangende middel niet of niet goed te werken en dat kan voor de patient ernstige gevolgen hebben.
Nu weer terug naar de motieven. De politiek wilde van de zorg af omdat men het allemaal een beetje te moeilijk vond. De verzekeraars wilden het wel doen omdat het een lucratieve business is, als verzekeraar kan je niet verliezen, als de kosten stijgen dan verhoog je de premie gewoon. Dit is geen moreel oordeel, het ligt gewoon in de aard van commerciële bedrijven.

Heeft men de kosten nu wel in de hand?
Het lijkt er niet op. De ziektekosten stijgen, een vreemde paradox is dat de winsten van de zorgverzekeraars ook fors stijgen. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat de kostenstijging door de zorgverzekeraars zèlf worden veroorzaakt. Laten we even aannemen dat dit zo is, hoe zou dat dan komen? In de premie die we voor de zorg betalen zit ook een vergoeding voor de kosten van de verzekeraar plus de winstopslag. De werkelijke collectieve ziektekosten worden dus verhoogd met de kosten van de verzekeraars en hun winstopslag.

Een ander oorzaak van stijgende kosten is dat ziekenhuizen hun verrichtingen factureren aan de zorgverzekeraars op basis van de beruchte Diagnose Behandel Combinaties (DBC). Factureren is een commerciële handeling. Commerciële bedrijven doen dat dagelijks. Het gaat erom dat je zoveel mogelijk levert/produceert en dat factureert. Een commercieel bedrijf zal vrijwel altijd proberen de omzet te vergroten, dat is nu eenmaal het karakter van de commercie. Daar is niks mis mee want u hoeft die auto of die fles jenever niet te kopen. De politiek wil ziekenhuizen de marktwerking laten volgen. Het gevolg is dat ziekenhuizen gaan factureren en steeds meer gaan factureren, dat is het gevolg van marktwerking. Ziekenhuizen gaan nog wel meer vreemde dingen doen, sommigen hebben al een marketing manager aangesteld om hun diensten nog beter aan de man te brengen.  Idioterie natuurlijk want wie laat zich nu een blindedarmoperatie aansmeren? Zo'n operatie is nodig of niet nodig en daar heeft een marketing manager niets mee te maken. De ziektekosten zullen verder stijgen omdat marktwerking voor een ziekenhuis een verkeerde prikkel is.

Kan het anders en beter?
Ja dat kan. Draai de marktwerking terug en haal de verzekeraars uit de zorgketen. De kosten van de zorgverzekeraars verdwijnen en ook de kosten van DBC bureaucratie kunnen worden geschrapt. Laat de overheid de zorg-premies inhouden en de volledige verantwoording voor de gezondheidszorg weer op zich nemen. De ziekenhuizen en zorginstellingen moeten niet bestuurd worden op basis van kostenbeheersing en omzetgroei maar op de op patienten gerichte aanwending van de beschikbare capaciteit. Geef de ziekenhuizen weer terug aan de doktoren en de verpleegkundigen. Dun de managementlagen flink uit en slank het bestuur en toezicht af.

Marktwerking in de zorg is waanzin

Concurrerende ziekenhuizen, is men gek geworden?
Het idee van marktwerking in de zorg leidt ertoe dat ziekenhuizen marketing-managers gaan aanstellen die het ziekenhuis in de markt moeten gaan zetten met wervende kreten. Hiermee suggereert men dat medische ingrepen en verzorging in ziekenhuizen consumentenartikelen zijn. Zo'n marketing-manager krijgt een budget bestaande uit zijn/haar topsalaris, de kosten van de medewerkers op de marketingafdeling en de kosten van de reclamecampagnes. Ik heb zo'n marketing-manager horen zeggen dat zijn taak bestaat om het kwaliteitsimago van het ziekenhuis te verhogen. Alsof dat reclamegebazel iets met kwaliteit te maken heeft.
Wanneer je getroffen wordt door een hartaanval en je snel naar het ziekenhuis moet dan ga je niet eerst een paar reclamefolders doorlezen om te kijken welk ziekenhuis het beste is. Je wordt vervoerd naar het ziekenhuis dat het snelst bereikbaar is of dat dichtbij is en wijd en zijd bekend staat voor de behandeling van hart- en vaatziekten. Die reputatie dankt het ziekenhuis aan de eerder geleverde prestaties en niet aan een reclamecampagne.

Marktwerking is niet een oplossing van alles.
Door de stijgende kosten van de zorg in de jaren 90 gingen politici denken dat het anders moest en dat marktwerking de oplossing is. Deze gedachte werd gevoed door economen en de crises van de laatste tijd laten zien wat de mening van economen waard is. Bij marktwerking hoort dat ziekenhuizen en andere zorginstellingen zich gaan gedragen als commerciële bedrijven. Bij commerciële bedrijven draait het om winst en de basis van de winst bestaat uit hogere omzet en lagere kosten. Het verdien-model van ziekenhuizen is het verrichten van door Diagnose Behandel Combinaties gedefinieerde handelingen die aan verzekeringsmaatschappijen worden gefactureerd. Omdat het inkomen van ziekenhuizen bestaat uit omzet, is er een aanzienlijke prikkel om zoveel mogelijk te factureren. Daarnaast is er een bureaucratische laag ontstaan om de kosten te registreren en te bewaken. Of er van dat laatste iets terecht komt is nog maar zeer de vraag.
De verzekeringsmaatschappijen betalen de rekeningen met het geld dat door de premies wordt opgehaald. Verlies maken is er niet bij, want als de kosten te hoog worden dan worden de premies verhoogd. In het afgelopen jaar hebben de verzekeringsmaatschappijen weer meer winst gemaakt dan het jaar daarvoor.

De premie die wij betalen wordt besteed aan het betalen van de zorg, de kosten van de verzekeringsmaatschappijen, hun winstopslag, de bonussen van de managers en het dividend van de aandeelhouders.

Het kan anders en beter.
De fout van het huidige systeem is dat de focus gericht is op kostenbeheersing. De gezondheidszorg is daardoor voor een groot deel in handen gekomen van financiële managers, de boekhouders zijn daarmee de baas geworden. De focus moet gericht zijn op de gezondheidszorg zelf, op de capaciteit en de kwaliteit. De overheid zou deze publieke sector weer onder haar hoede moeten nemen. Onze premies zouden we aan de overheid moeten betalen en die zorgt voor voldoende capaciteit aan ziekenhuizen, doktoren, verpleegkundigen en ander benodigd personeel. Door de verzekeringsmaatschappijen uit de zorg-keten te halen besparen we veel geld dat nu opgaat aan de Diagnose Behandel Combinatie bureaucratie, de kosten en winsten van de verzekeringsmaatschappijen en de bonussen aan managers en aandeelhouders.

Moeten we de kosten dan niet in de hand houden?
Natuurlijk, maar dat kan best zonder de zorgverzekeraars. Hoe dat kan hoop ik een volgende column  te behandelen.