De afbraak van de ouderenzorg.
De regering gaat de toestroom naar verzorgingstehuizen stoppen door de indicaties voor ouderen die ze toegang tot een tehuis verlenen, af te schaffen. Op die manier lopen de verzorgingstehuizen leeg en de verwachting is dat er in de komende jaren 800 verdwijnen.
De uitleg die men er aan geeft is dat ouderen langer thuis kunnen wonen. Als je de thuiszorg op niveau houdt dan is dat misschien ook zo. Maar het erge is dat er op de thuiszorg flink wordt bezuinigd. In de praktijk zal het er op neerkomen dat kinderen hun ouders moeten verzorgen. Op zich is dit geen onsympathiek idee maar het kan gewoonweg niet.
Laten de kinderen hun ouders maar verzorgen.
Dat kon vroeger wel omdat de mensen niet zo oud werden en de tijd dat ze verzorgd moesten worden niet zo lang was. Bovendien werd het huishouden van hun kinderen fulltime verzorgd door dochter of schoondochter, die immers thuis bleef om voor de kinderen te zorgen.
Mensen waren vroeger niet zo mobiel als nu zodat kinderen meestal bij hun ouders in de buurt woonden.
Dat is nu totaal anders, mensen worden veel ouder, vrouwen en mannen hebben beiden een baan buitenshuis en wonen vaak ver van hun ouders. Het is geen onwil maar onvermogen om de ouders in hun oude dag te verzorgen.
Ongelofelijk dat de PvdA hiermee instemt.
Hoever moet de PvdA niet van hun beginselen afgedwaald zijn om hier mee in te stemmen. Hans Spekman wil dat de PvdA radicaal naar links opschuift. Dan ligt hier zijn gouden kans om fel tegen deze plannen te protesteren. Of heeft hij er zich al bij neergelegd? Hans Spekman, waar blijf je met je strijd tegen onrecht?
Thursday, February 21, 2013
Tuesday, February 19, 2013
De Stem des Volks
Wat stelt onze democratie eigenlijk voor?
Niet veel, eenmaal in de 4 jaar stemmen we en dan moeten we maar afwachten wat we over ons afgeroepen hebben. Er is geen sprake van dat de dames en heren in Den Haag uitvoeren wat wij ze opgedragen hebben, terwijl ze onze vertegenwoordigers zijn. Dat komt omdat ze zonder enig bindend mandaat gekozen worden. Zodra men in het pluche zit dat kan de gevormde coalitie doen wat hun kamermeerderheid hen veroorlooft en dat kan best indruisen tegen wat wij willen.
Er is een oplossing.
De verkiezingsprogramma's van de politieke partijen zouden bindend moeten zijn voor de partij. Niet tot in detail maar op hoofdlijnen. Elke politieke partij zou een klein aantal hoofdpunten moeten hebben waarvan men, eenmaal in het pluche gezeten, niet af mag wijken. Bijvoorbeeld, als de VVD voor de verkiezingen als een van de hoofdpunten heeft dat men de belastingen niet gaat verhogen, dan mag de VVD dat na de verkiezingen ook niet doen, wat er ook gebeurt. Levert dat onoverkomelijke moeilijkheden op dan moeten er nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven of een referendum worden gehouden.
Er is ook nog een financieel mandaat. De verkiezingsprogramma's moeten voorafgaande aan de verkiezingen door een neutrale instantie doorgerekend worden op hun effect op de belastingen. Dit effect moet eenduidig gepubliceerd worden in de zin van een regering met Groen Links kost ons 8% extra belasting. Hoe gaat dit nu met coalities uitwerken? Stel het programma van de VVD komt uit op een verlaging van 1%, dat van de PvdA op een verhoging van 3% en deze partijen winnen de verkiezingen en hun hoofdpunten zijn niet strijdig met elkaar zodat ze een coalitie kunnen vormen, dan mogen de belastingen niet meer stijgen dan 1% (het gemiddelde van -1 en plus 3). Je zou natuurlijk ook met een gewogen gemiddelde kunnen werken. Op die manier worden we als kiezers niet met financiële verrassingen geconfronteerd. Zodra men de limiet van 1% moet overschrijden dan moet men nieuwe verkiezingen uitschrijven of een referendum op dit punt houden.
Hoe krijgen we de invloed van de EU onder controle?
Door te voorkomen dat we EU regels opgedrongen krijgen die we niet willen. Op dit moment is er een burgerinitiatief gaande om onze regering tot die houding te bewegen en nieuwe EU maatregelen via een referendum aan het volk voor te leggen. Ik beveel dit initiatief van harte aan! Klik hier.
Niet veel, eenmaal in de 4 jaar stemmen we en dan moeten we maar afwachten wat we over ons afgeroepen hebben. Er is geen sprake van dat de dames en heren in Den Haag uitvoeren wat wij ze opgedragen hebben, terwijl ze onze vertegenwoordigers zijn. Dat komt omdat ze zonder enig bindend mandaat gekozen worden. Zodra men in het pluche zit dat kan de gevormde coalitie doen wat hun kamermeerderheid hen veroorlooft en dat kan best indruisen tegen wat wij willen.
Er is een oplossing.
De verkiezingsprogramma's van de politieke partijen zouden bindend moeten zijn voor de partij. Niet tot in detail maar op hoofdlijnen. Elke politieke partij zou een klein aantal hoofdpunten moeten hebben waarvan men, eenmaal in het pluche gezeten, niet af mag wijken. Bijvoorbeeld, als de VVD voor de verkiezingen als een van de hoofdpunten heeft dat men de belastingen niet gaat verhogen, dan mag de VVD dat na de verkiezingen ook niet doen, wat er ook gebeurt. Levert dat onoverkomelijke moeilijkheden op dan moeten er nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven of een referendum worden gehouden.
Er is ook nog een financieel mandaat. De verkiezingsprogramma's moeten voorafgaande aan de verkiezingen door een neutrale instantie doorgerekend worden op hun effect op de belastingen. Dit effect moet eenduidig gepubliceerd worden in de zin van een regering met Groen Links kost ons 8% extra belasting. Hoe gaat dit nu met coalities uitwerken? Stel het programma van de VVD komt uit op een verlaging van 1%, dat van de PvdA op een verhoging van 3% en deze partijen winnen de verkiezingen en hun hoofdpunten zijn niet strijdig met elkaar zodat ze een coalitie kunnen vormen, dan mogen de belastingen niet meer stijgen dan 1% (het gemiddelde van -1 en plus 3). Je zou natuurlijk ook met een gewogen gemiddelde kunnen werken. Op die manier worden we als kiezers niet met financiële verrassingen geconfronteerd. Zodra men de limiet van 1% moet overschrijden dan moet men nieuwe verkiezingen uitschrijven of een referendum op dit punt houden.
Hoe krijgen we de invloed van de EU onder controle?
Door te voorkomen dat we EU regels opgedrongen krijgen die we niet willen. Op dit moment is er een burgerinitiatief gaande om onze regering tot die houding te bewegen en nieuwe EU maatregelen via een referendum aan het volk voor te leggen. Ik beveel dit initiatief van harte aan! Klik hier.
Sunday, February 17, 2013
Drinkwatervoorziening te koop
Water, een gegarandeerde voorziening?
De Nederlandse watervoorziening is wettelijk beschermd, in die zin dat de exploitatie ervan niet in de handen van het bedrijfsleven valt. Men heeft Portugal en Griekenland gedwongen om, in ruil voor financiële steun, de drinkwatervoorziening te privatiseren. In Frankrijk opereren al een aantal private bedrijven op het gebied van de watervoorziening. De ervaring van de burgers met dit verschijnsel zijn niet onverdeeld gelukkig. Wat natuurlijk te verwachten viel zijn de waterprijzen voor de consument gestegen en is de kwaliteit van de voorziening gedaald.
In de EU is wetgeving in voorbereiding om privatisering van de watervoorziening in alle EU landen dwingend voor te schrijven. De Nederlandse wetgeving daaromtrent moet opzij worden geschoven. Dit gebeurt door gelobby van Frankrijk en de Franse drinkwatermultinationals die hun begerig oog op onze drinkwatervoorziening hebben laten vallen.
Dit is een alarmerende ontwikkeling. Water is een eerste levensbehoefte, even belangrijk als de lucht die we inademen. Vroeger kon iedereen water zelf putten of oppompen, de Staat heeft daar reeds lang in voorzien en iedereen is aangesloten op de waterleiding. Zelf waterputten of pompen is niet meer nodig. Een van de redenen voor het ontstaan van de watervoorziening was de zorg voor de volksgezondheid. Het is een essentiële nutsvoorziening die niet in de handen van winstmakende ondernemingen thuishoort.
De watervoorziening in Nederland is perfect en er is geen enkele reden om die in andere handen over te geven. Integendeel, de ervaringen met de verzelfstandiging van de NS/Prorail en de Posterijen zijn heldere waarschuwingen om vooral met de watervoorziening niet te experimenteren.
Wat nu als de EU de plannen tot privatisering van de watervoorziening doordrukt? Dan moeten we protesteren. Maar hoe? Er is nu een initiatief om referenda mogelijk te maken bij belangrijke EU beslissingen. Het is een middel om te voorkomen dat zaken die we niet willen ons toch door de strot te duwen, zoals bijvoorbeeld de privatisering van de watervoorziening. Hier kan je het burgerinitiatief steunen. https://www.burgerforum-eu.nl
De Nederlandse watervoorziening is wettelijk beschermd, in die zin dat de exploitatie ervan niet in de handen van het bedrijfsleven valt. Men heeft Portugal en Griekenland gedwongen om, in ruil voor financiële steun, de drinkwatervoorziening te privatiseren. In Frankrijk opereren al een aantal private bedrijven op het gebied van de watervoorziening. De ervaring van de burgers met dit verschijnsel zijn niet onverdeeld gelukkig. Wat natuurlijk te verwachten viel zijn de waterprijzen voor de consument gestegen en is de kwaliteit van de voorziening gedaald.
In de EU is wetgeving in voorbereiding om privatisering van de watervoorziening in alle EU landen dwingend voor te schrijven. De Nederlandse wetgeving daaromtrent moet opzij worden geschoven. Dit gebeurt door gelobby van Frankrijk en de Franse drinkwatermultinationals die hun begerig oog op onze drinkwatervoorziening hebben laten vallen.
Dit is een alarmerende ontwikkeling. Water is een eerste levensbehoefte, even belangrijk als de lucht die we inademen. Vroeger kon iedereen water zelf putten of oppompen, de Staat heeft daar reeds lang in voorzien en iedereen is aangesloten op de waterleiding. Zelf waterputten of pompen is niet meer nodig. Een van de redenen voor het ontstaan van de watervoorziening was de zorg voor de volksgezondheid. Het is een essentiële nutsvoorziening die niet in de handen van winstmakende ondernemingen thuishoort.
De watervoorziening in Nederland is perfect en er is geen enkele reden om die in andere handen over te geven. Integendeel, de ervaringen met de verzelfstandiging van de NS/Prorail en de Posterijen zijn heldere waarschuwingen om vooral met de watervoorziening niet te experimenteren.
Wat nu als de EU de plannen tot privatisering van de watervoorziening doordrukt? Dan moeten we protesteren. Maar hoe? Er is nu een initiatief om referenda mogelijk te maken bij belangrijke EU beslissingen. Het is een middel om te voorkomen dat zaken die we niet willen ons toch door de strot te duwen, zoals bijvoorbeeld de privatisering van de watervoorziening. Hier kan je het burgerinitiatief steunen. https://www.burgerforum-eu.nl
Thursday, February 14, 2013
Kosten van de zorg.
De kosten van de gezondheidszorg.
Volgens het CBS werd in 2011 € 90 miljard uitgeven aan gezondheidszorg en welzijnszorg. Deze kosten lijken steeds te stijgen. Er is in de afgelopen jaren van alles geprobeerd om de kosten in de hand te houden. Een belangrijke ontwikkeling is de privatisering van de zorgverzekering en de verzelfstandiging van zorginstellingen. Heeft dit nu geleid tot lagere kosten van de zorg? Zo te zien niet. Er is wel iets bereikt op het gebied van de kosten van medicijngebruik. De verzekeringsmaatschappijen bepalen welk merk van een bepaald medicijn mag worden gebruikt en dat zijn dan medicijnen waarvan het oorspronkelijke patent is verlopen. De kosten van zo'n medicijn dalen dan dramatisch.
Een belangrijk middel om de kosten van de zorg te bewaken zijn de DBC's (Diagnose Behandel Combinaties). Dat zijn codes waarmee de geleverde zorg per geval beschreven kan worden. Aan een DBC hangt een tarief zodat een bepaalde behandeling in geld kan worden uitgedrukt. Erg handig voor het factureren van de behandeling. Een prachtige bureaucratische uitvinding.
Om het een beetje cynisch te zeggen: de DBC's zijn bedacht om de niet-medische managers greep te laten krijgen op het medische gebeuren, het kwalijke gevolg ervan is dat de dames en heren managers de illusie hebben dat ze er werkelijk iets van snappen en medici zo kunnen aansturen.
Zijn DBC's nuttig?
Ja, zou je op het eerste gezicht zeggen. De kosten van de zorg worden zichtbaar gemaakt. Is daar alles mee gezegd? Laten we het eens van een totaal andere kant bekijken. Medische behandelingen worden via facturering op basis DBC's betaald. Het zijn hiermee dus commerciële transacties geworden. In het zakenleven is het zo dat hoe meer je factureert des te meer je verdient. (Ik heb het hier over legale transacties, niet over fraude). In het zakenleven is het doel om zoveel mogelijk te leveren en te factureren. Deze tendens zal ook in de gezondheidszorg gaan toenemen. De kosten van de zorg zullen dus ook gaan toenemen. Je zou kunnen zeggen dat er sprake is van perverse prikkels. Waar die toe kunnen leiden hebben we in het bankwezen kunnen zien.
Kan het ook anders?
De perverse prikkels ontstaan doordat men zich focust op opbrengsten en anderzijds kosten. Wat voor de zorginstellingen opbrengsten zijn, zijn voor de verzekeringsmaatschappijen kosten. Kunnen de laatstgenoemden de kosten niet volledig onder controle houden dan wordt het nadelige verschil uiteindelijk afgewenteld op de premiebetaler, u en ik. De oplossing is een verandering van focus. Nu richt men de aandacht op het beheersen van kosten met het paradoxale gevolg dat de kosten juist stijgen. Men moet de zorginstellingen faciliteren op basis van de benodigde capaciteit en het aspect kostenbeheersing niet meer laten domineren.
Verleg de focus van kosten naar capaciteit
Het kan anders wanneer de staat er zich nadrukkelijker mee gaat bemoeien en de focus verlegt van kosten naar capaciteitsbeheer. Neem als voorbeeld de brandweer. Een gemeentebestuur zorgt er voor dat er een brandweerkazerne is, uitgerust met blusmateriaal en bemand met brandweerlieden. Een verstandig gemeentebestuur zorgt voor voldoende capaciteit. Natuurlijk zijn er halve garen die de brandweer willen privatiseren en hier marktwerking willen invoeren, maar daar gaat het nu niet om. Men zorgt in de eerste plaats voor voldoende capaciteit. Bij brand rukt de brandweer uit en alles wordt in het werk gesteld om de brand te blussen. Het gaat hier om het resultaat en niet om de kosten, die zijn genoegzaam bekend, ze staan vermeld in de jaarrekening van de gemeente. De brandweerlieden hoeven geen DBC's in te vullen.
Capaciteitsbeheer in de gezondheidszorg.
De gezondheidszorg moet weer onder directe controle van de overheid komen. De staat zorgt voor voldoende capaciteit: ziekenhuizen, doktoren en specialisten. De burgers betalen hun zorgpremie niet meer aan verzekeringsmaatschappijen maar aan de overheid. De kosten van verzekeringsmaatschappijen en de DBC bureaucratie worden op deze wijze geëlimineerd.
De doktoren, specialisten en huisartsen worden door de staat betaald, het beloningssysteem en werkklimaat moeten zodanig zijn dat ze zich maximaal inzetten.
In de jaren 90 van de vorige eeuw hadden we een systeem wat erop leek maar er was toen onvoldoende controle op de prestaties van de ziekenhuizen. In plaats van dat probleem aan te pakken heeft men voor het huidige system gekozen en de kosten blijven rijzen.
Krijgen we de kosten op deze manier onder controle?
Wanneer we de verzekeringsmaatschappijen uitschakelen en het DBC systeem afschaffen dan elimineren een paar flinke kostenposten. De totale besparingen konden wel eens in de miljarden lopen. Denk eens aan de reclamekosten van de verzekeringsmaatschappijen en de kosten van hun systemen en personeel en niet te vergeten: hun winstopslag. Het afschaffen van het DBC systeem bevrijdt ziekenhuizen en medici van bureaucratische rompslomp en de kosten die er aan zijn verbonden. Bovendien is dit een uitgelezen kans om eens aan de boom met niet-medische managers te schudden, gegarandeerd dat er een groot aantal uitvallen, scheelt ook weer in de kosten.
Door onder andere de vergrijzing is er natuurlijk sprake van een toenemende zorgbehoefte maar die hoeft niet perse tot een kostenexplosie te leiden. In de beschikbare capaciteit zit een bepaalde extra ruimte en met een efficient gebruik van middelen kan men een deel van de groei opvangen.
Andere voordelen.
Medici kunnen meer tijd aan hun patienten besteden omdat ze van de bureaucratische rompslomp van DBC's bevrijd zijn.
De discussie over het prijskaartje dat aan de behandeling van oudere patienten hangt verandert van karakter. Het gaat er om of er capaciteit is om een patient te behandelen, is die er in het eerste ziekenhuis niet dan misschien wel in het tweede. Kosten spelen hier eigenlijk geen rol en dat maakt de besluitvorming een stuk zindelijker.
De patient-gegevens blijven in de medische sfeer, verzekeringsmaatschappijen hebben daar dan niets meer mee te maken. Dit maakt ook de discussie over een elektronisch patienten dossier een stuk eenvoudiger.
Volgens het CBS werd in 2011 € 90 miljard uitgeven aan gezondheidszorg en welzijnszorg. Deze kosten lijken steeds te stijgen. Er is in de afgelopen jaren van alles geprobeerd om de kosten in de hand te houden. Een belangrijke ontwikkeling is de privatisering van de zorgverzekering en de verzelfstandiging van zorginstellingen. Heeft dit nu geleid tot lagere kosten van de zorg? Zo te zien niet. Er is wel iets bereikt op het gebied van de kosten van medicijngebruik. De verzekeringsmaatschappijen bepalen welk merk van een bepaald medicijn mag worden gebruikt en dat zijn dan medicijnen waarvan het oorspronkelijke patent is verlopen. De kosten van zo'n medicijn dalen dan dramatisch.
Een belangrijk middel om de kosten van de zorg te bewaken zijn de DBC's (Diagnose Behandel Combinaties). Dat zijn codes waarmee de geleverde zorg per geval beschreven kan worden. Aan een DBC hangt een tarief zodat een bepaalde behandeling in geld kan worden uitgedrukt. Erg handig voor het factureren van de behandeling. Een prachtige bureaucratische uitvinding.
Om het een beetje cynisch te zeggen: de DBC's zijn bedacht om de niet-medische managers greep te laten krijgen op het medische gebeuren, het kwalijke gevolg ervan is dat de dames en heren managers de illusie hebben dat ze er werkelijk iets van snappen en medici zo kunnen aansturen.
Zijn DBC's nuttig?
Ja, zou je op het eerste gezicht zeggen. De kosten van de zorg worden zichtbaar gemaakt. Is daar alles mee gezegd? Laten we het eens van een totaal andere kant bekijken. Medische behandelingen worden via facturering op basis DBC's betaald. Het zijn hiermee dus commerciële transacties geworden. In het zakenleven is het zo dat hoe meer je factureert des te meer je verdient. (Ik heb het hier over legale transacties, niet over fraude). In het zakenleven is het doel om zoveel mogelijk te leveren en te factureren. Deze tendens zal ook in de gezondheidszorg gaan toenemen. De kosten van de zorg zullen dus ook gaan toenemen. Je zou kunnen zeggen dat er sprake is van perverse prikkels. Waar die toe kunnen leiden hebben we in het bankwezen kunnen zien.
Kan het ook anders?
De perverse prikkels ontstaan doordat men zich focust op opbrengsten en anderzijds kosten. Wat voor de zorginstellingen opbrengsten zijn, zijn voor de verzekeringsmaatschappijen kosten. Kunnen de laatstgenoemden de kosten niet volledig onder controle houden dan wordt het nadelige verschil uiteindelijk afgewenteld op de premiebetaler, u en ik. De oplossing is een verandering van focus. Nu richt men de aandacht op het beheersen van kosten met het paradoxale gevolg dat de kosten juist stijgen. Men moet de zorginstellingen faciliteren op basis van de benodigde capaciteit en het aspect kostenbeheersing niet meer laten domineren.
Verleg de focus van kosten naar capaciteit
Het kan anders wanneer de staat er zich nadrukkelijker mee gaat bemoeien en de focus verlegt van kosten naar capaciteitsbeheer. Neem als voorbeeld de brandweer. Een gemeentebestuur zorgt er voor dat er een brandweerkazerne is, uitgerust met blusmateriaal en bemand met brandweerlieden. Een verstandig gemeentebestuur zorgt voor voldoende capaciteit. Natuurlijk zijn er halve garen die de brandweer willen privatiseren en hier marktwerking willen invoeren, maar daar gaat het nu niet om. Men zorgt in de eerste plaats voor voldoende capaciteit. Bij brand rukt de brandweer uit en alles wordt in het werk gesteld om de brand te blussen. Het gaat hier om het resultaat en niet om de kosten, die zijn genoegzaam bekend, ze staan vermeld in de jaarrekening van de gemeente. De brandweerlieden hoeven geen DBC's in te vullen.
Capaciteitsbeheer in de gezondheidszorg.
De gezondheidszorg moet weer onder directe controle van de overheid komen. De staat zorgt voor voldoende capaciteit: ziekenhuizen, doktoren en specialisten. De burgers betalen hun zorgpremie niet meer aan verzekeringsmaatschappijen maar aan de overheid. De kosten van verzekeringsmaatschappijen en de DBC bureaucratie worden op deze wijze geëlimineerd.
De doktoren, specialisten en huisartsen worden door de staat betaald, het beloningssysteem en werkklimaat moeten zodanig zijn dat ze zich maximaal inzetten.
In de jaren 90 van de vorige eeuw hadden we een systeem wat erop leek maar er was toen onvoldoende controle op de prestaties van de ziekenhuizen. In plaats van dat probleem aan te pakken heeft men voor het huidige system gekozen en de kosten blijven rijzen.
Krijgen we de kosten op deze manier onder controle?
Wanneer we de verzekeringsmaatschappijen uitschakelen en het DBC systeem afschaffen dan elimineren een paar flinke kostenposten. De totale besparingen konden wel eens in de miljarden lopen. Denk eens aan de reclamekosten van de verzekeringsmaatschappijen en de kosten van hun systemen en personeel en niet te vergeten: hun winstopslag. Het afschaffen van het DBC systeem bevrijdt ziekenhuizen en medici van bureaucratische rompslomp en de kosten die er aan zijn verbonden. Bovendien is dit een uitgelezen kans om eens aan de boom met niet-medische managers te schudden, gegarandeerd dat er een groot aantal uitvallen, scheelt ook weer in de kosten.
Door onder andere de vergrijzing is er natuurlijk sprake van een toenemende zorgbehoefte maar die hoeft niet perse tot een kostenexplosie te leiden. In de beschikbare capaciteit zit een bepaalde extra ruimte en met een efficient gebruik van middelen kan men een deel van de groei opvangen.
Andere voordelen.
Medici kunnen meer tijd aan hun patienten besteden omdat ze van de bureaucratische rompslomp van DBC's bevrijd zijn.
De discussie over het prijskaartje dat aan de behandeling van oudere patienten hangt verandert van karakter. Het gaat er om of er capaciteit is om een patient te behandelen, is die er in het eerste ziekenhuis niet dan misschien wel in het tweede. Kosten spelen hier eigenlijk geen rol en dat maakt de besluitvorming een stuk zindelijker.
De patient-gegevens blijven in de medische sfeer, verzekeringsmaatschappijen hebben daar dan niets meer mee te maken. Dit maakt ook de discussie over een elektronisch patienten dossier een stuk eenvoudiger.
Thursday, February 7, 2013
Nationaal erfgoed? Weg ermee!
Naardense vestingwerken in de verkoop.
De initiatiefrijke, energieke, wervelende en niet te stuiten Minister Blok heeft een frisse oplossing bedacht voor een urgent probleem: verkoop oude gebouwen die het eigendom van het rijk zijn en dan zijn we van een grote kostenpost af. Daaronder vallen ook bouwwerken van culturele en historische waarde zoals de vestingwerken te Naarden.
De minister wil van deze bouwwerken af omdat ze alleen maar geld kosten. Wanneer het gaat om leegstaande en overtollige kantoorgebouwen zonder culturele of historische waarde, kan ik hem goed volgen. Verouderde vestingwerken die we om hun historische waarde niet willen slopen kosten geld en zijn moeilijk rendabel te exploiteren. In hun huidige staat van onderhoud kan een potentiële koper wel een optimistische verwachting hebben maar naar verloop van tijd zullen de kosten van reparatie en onderhoud de middelen van de nieuwe eigenaar te boven gaan en raakt het bouwwerk in verval.
Dat is in het verleden met de Naardense vestingwerken ook gebeurd en in de vorige eeuw is er veel geld gestoken in de restauratie. Verkoop van deze vestingwerken zal leiden tot verval. Zonde van al dat geld dat er in gestoken is en jammer van het verlies van historische monumenten.
De ambtenaren met hun spreadsheet-modellen zullen de minister wel van de economische noodzaak overtuigd hebben maar in hun modellen ontbreken de culturele en historische waarden van deze objecten. Dit is het zoveelste voorbeeld van het hersenloze beleid van deze regering. De spreadsheets regeren en dat is al heel lang het geval. Zie de heilloze schaalvergroting in het onderwijs en de zorg. Op papier lijkt het van tevoren te kloppen maar de dorre rekenhoofden die hiermee op de proppen kwamen hebben totaal geen oog voor de immateriële aspecten van een dergelijk beleid. Zie ook mijn artikel Cold Turkey voor het onderwijs.
We zitten in een crisis en de regering moet natuurlijk maatregelen nemen. Deze regering mist een geweldige kans voor echte hervormingen. Wat men nu doet zijn fantasieloze maatregelen die iedere idioot wel kan bedenken: burgers zwaarder belasten en het tafelzilver verkopen.
Op welke echte hervormingen doel ik? Het snijden in eigen vlees, door het elimineren van volstrekt overbodige managementlagen in de overheid zelf, het onderwijs, woningcorporaties en de zorg. Dat zal vele miljarden opleveren en de afgeslankte sectoren zullen veel beter gaan functioneren, wat ook weer veel geld oplevert.
In het particuliere bedrijfsleven heeft de Braziliaanse ondernemer Ricardo Semler laten zien hoe het kan. Toen hij aantrad ontsloeg hij 60% van het topmanagement en begon de opmars van zijn bedrijf.
De initiatiefrijke, energieke, wervelende en niet te stuiten Minister Blok heeft een frisse oplossing bedacht voor een urgent probleem: verkoop oude gebouwen die het eigendom van het rijk zijn en dan zijn we van een grote kostenpost af. Daaronder vallen ook bouwwerken van culturele en historische waarde zoals de vestingwerken te Naarden.
De minister wil van deze bouwwerken af omdat ze alleen maar geld kosten. Wanneer het gaat om leegstaande en overtollige kantoorgebouwen zonder culturele of historische waarde, kan ik hem goed volgen. Verouderde vestingwerken die we om hun historische waarde niet willen slopen kosten geld en zijn moeilijk rendabel te exploiteren. In hun huidige staat van onderhoud kan een potentiële koper wel een optimistische verwachting hebben maar naar verloop van tijd zullen de kosten van reparatie en onderhoud de middelen van de nieuwe eigenaar te boven gaan en raakt het bouwwerk in verval.
Dat is in het verleden met de Naardense vestingwerken ook gebeurd en in de vorige eeuw is er veel geld gestoken in de restauratie. Verkoop van deze vestingwerken zal leiden tot verval. Zonde van al dat geld dat er in gestoken is en jammer van het verlies van historische monumenten.
De ambtenaren met hun spreadsheet-modellen zullen de minister wel van de economische noodzaak overtuigd hebben maar in hun modellen ontbreken de culturele en historische waarden van deze objecten. Dit is het zoveelste voorbeeld van het hersenloze beleid van deze regering. De spreadsheets regeren en dat is al heel lang het geval. Zie de heilloze schaalvergroting in het onderwijs en de zorg. Op papier lijkt het van tevoren te kloppen maar de dorre rekenhoofden die hiermee op de proppen kwamen hebben totaal geen oog voor de immateriële aspecten van een dergelijk beleid. Zie ook mijn artikel Cold Turkey voor het onderwijs.
We zitten in een crisis en de regering moet natuurlijk maatregelen nemen. Deze regering mist een geweldige kans voor echte hervormingen. Wat men nu doet zijn fantasieloze maatregelen die iedere idioot wel kan bedenken: burgers zwaarder belasten en het tafelzilver verkopen.
Op welke echte hervormingen doel ik? Het snijden in eigen vlees, door het elimineren van volstrekt overbodige managementlagen in de overheid zelf, het onderwijs, woningcorporaties en de zorg. Dat zal vele miljarden opleveren en de afgeslankte sectoren zullen veel beter gaan functioneren, wat ook weer veel geld oplevert.
In het particuliere bedrijfsleven heeft de Braziliaanse ondernemer Ricardo Semler laten zien hoe het kan. Toen hij aantrad ontsloeg hij 60% van het topmanagement en begon de opmars van zijn bedrijf.
Waar blijven de echte hervormers?
Wednesday, February 6, 2013
Verdeel en heers
Tweedracht zaaien loont (denkt men in Den Haag)
Een recent uitvloeisel van de traditionele verdeel en heers politiek is de nadruk die wordt gelegd op de welvarende ouderen. Die kunnen meer lasten dragen dan de rest dus worden ze zwaarder belast.
Het lijkt te werken. Jongere Nederlanders laten zich hiermee een rad voor de ogen draaien. Later zijn zij namelijk ook aan de beurt.
Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen is op zich geen verwerpelijk principe. Dat heeft in beginsel niets met leeftijd te maken. Er zijn jonge, rijke en succesvolle ondernemers en er zijn rijke ouderen die hun schaapjes op het droge hebben. Dat welvarende mensen meer belasting betalen dan arme mensen is niet meer dan logisch. Daar hoef je zelfs geen progressieve belasting voor te hebben. 40% van € 500.000 (verdient de nieuwe SNS topman) is in geld uitgedrukt beduidend meer dan 40% van € 20.000 van zomaar een Nederlander, ja toch, meneer Dijsselbloem?
Het gaat om de financiële draagkracht van de belastingbetaler, niet om diens leeftijd. We gaan toch ook geen rijke vrouwen of rijke Marokkanen extra belasten?
Er zit ook een luchtje aan het begrip rijke ouderen. Er zijn veel ouderen die op papier rijk zijn maar moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Hun vermogen zit in hun huis en van stenen kun je geen brood kopen. In dit crisis klimaat kun je je huis praktisch niet verkopen en een extra hypotheek zit er ook niet in. Wanneer deze categorie ouderen extra belast wordt, komen ze nog meer in de problemen.
Ik noemde hierboven de verdeel en heers politiek traditioneel. Ons belastingstelsel is op dit principe gebaseerd. Telkens wordt een andere categorie aangepakt, de automobilist, de verkeersdeelnemer, de huizenbezitter, de ondernemer, de uitkeringsgerechtigde, en nu weer eens de ouderen.
Dat is de reden dat het belastingstelsel uit zoveel componenten is opgebouwd, daardoor kan men telkens een andere groep te grazen nemen.
Ik pleit ervoor om het aantal soorten belastingen drastisch te verminderen en voor iedereen uniforme tarieven te hanteren. Dan wordt het voor een ieder duidelijk hoeveel belasting we betalen en wordt het onmogelijk om aparte groepen te grazen te nemen. Wordt ons land meteen een stuk democratischer.
Een recent uitvloeisel van de traditionele verdeel en heers politiek is de nadruk die wordt gelegd op de welvarende ouderen. Die kunnen meer lasten dragen dan de rest dus worden ze zwaarder belast.
Het lijkt te werken. Jongere Nederlanders laten zich hiermee een rad voor de ogen draaien. Later zijn zij namelijk ook aan de beurt.
Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen is op zich geen verwerpelijk principe. Dat heeft in beginsel niets met leeftijd te maken. Er zijn jonge, rijke en succesvolle ondernemers en er zijn rijke ouderen die hun schaapjes op het droge hebben. Dat welvarende mensen meer belasting betalen dan arme mensen is niet meer dan logisch. Daar hoef je zelfs geen progressieve belasting voor te hebben. 40% van € 500.000 (verdient de nieuwe SNS topman) is in geld uitgedrukt beduidend meer dan 40% van € 20.000 van zomaar een Nederlander, ja toch, meneer Dijsselbloem?
Het gaat om de financiële draagkracht van de belastingbetaler, niet om diens leeftijd. We gaan toch ook geen rijke vrouwen of rijke Marokkanen extra belasten?
Er zit ook een luchtje aan het begrip rijke ouderen. Er zijn veel ouderen die op papier rijk zijn maar moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Hun vermogen zit in hun huis en van stenen kun je geen brood kopen. In dit crisis klimaat kun je je huis praktisch niet verkopen en een extra hypotheek zit er ook niet in. Wanneer deze categorie ouderen extra belast wordt, komen ze nog meer in de problemen.
Ik noemde hierboven de verdeel en heers politiek traditioneel. Ons belastingstelsel is op dit principe gebaseerd. Telkens wordt een andere categorie aangepakt, de automobilist, de verkeersdeelnemer, de huizenbezitter, de ondernemer, de uitkeringsgerechtigde, en nu weer eens de ouderen.
Dat is de reden dat het belastingstelsel uit zoveel componenten is opgebouwd, daardoor kan men telkens een andere groep te grazen nemen.
Ik pleit ervoor om het aantal soorten belastingen drastisch te verminderen en voor iedereen uniforme tarieven te hanteren. Dan wordt het voor een ieder duidelijk hoeveel belasting we betalen en wordt het onmogelijk om aparte groepen te grazen te nemen. Wordt ons land meteen een stuk democratischer.
Subscribe to:
Posts (Atom)